خانه، خانه، خانه

بهروز حشمت مجسمه سازی که ناچار به ترک وطن شد، خانه هایش را بر روی نوک درختان می سازد. ریشه ها و ساقه های هنرمند در وطن است و او هم به مانند همین درختان ار ریشه هایش کنده شده است. اما با آثارش دوباره خود را به زمین رسانده و پیوند عمیقی را با ایران برقرار نموده است. خانه اش از دست نرفته و هنوز پا بر جا ست.

بهروز حشمت کارگر کارخانه ماشین سازی تبریز بود. در همین کارخانه بود که با آهن آشنا شد. بجای اینکه سنگ را بتراشد، آهن را شناخت و با ظرافت هنری خود این ماده سخت را به تعظیم وا داشت. آهن در مقابل ذوق هنری اش خم شد و آنچنان نرم که به هر شکلی که هنرمند می خواست در آمد. در سال های اختناق ساواک، مجسمه عاشیقلار که به دمیر آشیق معروف است، کار دستش داد. این مجسمه که به نماد موسیقی آذربایجان معروف است با دخالت ساواک از پارک جنگی تبریز به موزه این شهر منتقل شد و در آخرین جابجایی، پس از انقلاب  دوباره در محل ورودی کارخانۀ ماشین سازی تبریز نصب گردید.

 او در سال های پنجاه پس از فشار ساواک ناگزیر به ترک وطن شد و در اتریش اقامت گزید و در تحصیل به کسب درجه ارشد کارشناسی هنر نائل گردید. حال آثارش به جای اینکه در تبریز و تهران زینت بخش نمای شهر باشد در شهر های اتریش نصب شده است. تندیس حقوق بشر یکی از آخرین کار های او ست که در شورای حقوق بشر ژنو جایزه جهانی این مرکز را از آن خود نموده است. هرچند بهروز مدعی است که مینی ما لیست و تقلیل گرا نیست، اما آثارش به سادگی و خلاصه نمایی گرایش دارند. او می گوید:

"امروز انسان لابه لای آهن ها اسیر است و من می خواهم رهایی او را در همین آهن ها نشان دهم."