آرامگاه خالد نبی

طبیعت منحصر به فرد استان گلستان
عکاس: علی سعید اکبری

منطقه کوهستانی است. راهش دشوار و تسهیلاتش حداقل. گرما در تابستان بیداد می کند و هوا در زمستان سرماریز و زمهریراست. در این آرامگاه ششصد سنگ ایستاده استوانه شکل، روایت گوی تاریخ خاکسپاری ترکمنان و جایگاه تدفین اجدادشان می باشد. زیارتگاهش بنایی است چهارضلعی. طاقش هلالی است و پنجره هایش فلزی و پوشش روی بامش شلجمی شکل و سبز رنگ است و با  طبیعت اطرافش همسفره است وهمخوان. بقعه چوپا آتا با درخت های نذری و دخیل بسته و چشمه آبی برای تبرک در نزدیکی آرامگاه، دیدار زایرین را تکمیل و پر عیار می کند. تاریخ و قدمت مجموع به سده های شش تا هشت هجری می رسد.

آری تا شقایق هست زندگی باید کرد

مکان: یکی از ییلاقات شکردشت

شعار: آری تا شقایق هست زندگی باید کرد

عکاس: شباب گلچین

منبع: اینستاگرام عکاس

بی حجابان منزه کنج تراس

مجسمه های زنان بی حجابی با جامه ای چسبان و ناپوشیده در این چهل سال بعد از انقلاب، در کنج بام ساختمانی سه طبقه در تهران پا برجا و ایستاده دوام آورده اند. نه کاری به رفتن شاه داشته و نه آمدن جمهوری اسلامی تزلزلی را در موجودیتشان فراهم کرده است. دستهایشان به رقص تقدس به سمت آسمان دراز است و پیکره هایشان تندیس های یونان و رم باستان را تداعی می کند. احتمالا سال ساخت بنای زیر پای آنها مربوط به دهه سی- چهل شمسی است. اگر آنطور که نقل می کنند محل ساختمان نبش کوی محمدپور و خیابان شهید عباس موسوی باشد، آپارتمان نوستالژیک ما در نزدیکی کلیسای جامع سنت ژوزف یا کلیسای حضرت یوسف متعلق به آشوریان کاتولیک و در محدوده خیابان انقلاب و فرصت قرار گرفته و این فکر را در رهگذرانی چون من تقویت می کند که صاحبخانه از اقلیت های مذهبی است. اما این تنها یک حدس و گمان بی پایه است و شادی زیر پوست من و دیگر عابرین کوچه که با برهنگان کنار بام آغاز به مراوده ای خودمانی کرده ایم را پنهان نمی کند و آن بی حجابان نجیب از گوشه بلند عمارت خیابان فرصت به آوازند که ما را بنگرید تا به پایینمان نکشانده اند. تماشایمان کنید. ما هنوز پا برجاییم!

***
شرح کوچکی شاید گویان و به احتمال: عکاسان خانم ها نیلگون رایگان، سوده کریمی، فاطمه محمدبیگی در اینستگرام می باشند. اطلاعات موجود در متن محدود و صرفا نخستین واکنش به شهرنگاری و مشاهدات تصویری است.