اجرای قطعۀ آوازی " کستا دیوا" توسط خوانندۀ اپرا " رنه فلیمینگ"
محل اجرا: قصر های تزار روسیه- سن پترزبورگ
" رنه فلمینگ"
خوانندۀ اپرا به لقب الهۀ مغرور در دنیای موسیقی شهرت یافته است. عنوان بسزایی
است. زیرا او در آواز کلاسیک از قابلیت بسیار بالایی از نظر وسعت صدا برخوردار است
و شخصیت آوازی او به مانند " ماریا کالاس" منحصر بفرد، والا و پر وقار
است. اما شاید نباید وسعت صدای او را تنها علت موفقیت " فلمینگ " دانست.
چگونگی عملکرد آوازی او ارتباط تنگاتنگی
با شنودندگانش دارد و آنان را بسوی خود جذب می کند. کمی وارسی در جزئیات زندگی
هنرمند، دوستدارانش را به گمان زنی وا می
دارد تا به راز موفقیت او پی ببرند. او در خانوادۀ تحصیل کرده ای در رشتۀ موسیقی
پرورش یافت. والدینش هر دو از معلمین آواز بودند. در دوران کودکی کلاس های پیانو و
آواز به مانند تمیز کردن اتاقش یک وظیفه بود. در دورۀ نوجوانی به سبک های جاز و
پاپ کشش زیادی پیدا کرد و شاید این واکنشی بود به شکل گیری قالب علمی موسیقی که به
گونه ای استاندارد به او تحمیل شده بود و او را از درک سادۀ آن دور می کرد. اما "رنه فلمینگ"، جوان
جستجوگری بود. او تحصیلات خود را در زمینۀ موسیقی به پایان رسانید و موفق به کسب
درجۀ فارغ التحصیلی از معتبرترین مؤسسۀ آموزشی هنری آمریکا، دانشگاه" جولیارد"
نیویورک گردید که افرادی را نظیر"یویوما" و " سارا چنگ" آموزش
داده و در ده های گذشته از همکاری استادانی نظیر " ماریا کالاس"، "پاوارتی"
و " ایزاک پرلمن" استفاده نموده بود. هرچند " فلمینگ"، این
فارغ التحصیل آکادمیک، هنوز راه خود را باز نیافته بود. سرگشته و سردرگم به همه
نوع فعالیتی رو آورد ، از جمله با هنرمندانی در زمینۀ پاپ و جاز همکاری کرد. او در
دنیای بی قید و بند موسیقی عامه پسند آموخت که چگونه از آزادی و استقلال جمله بندی
در آواز می توان استفاده کرد و آن را در
موسیقی کلاسیک نیز تجربه نمود. از قالب های از پیش تعیین شده پرهیز کرد و جملات راآنگونه
که می خواست بکاربرد. او سر انجام زمانی که به آواز کلاسیک بازگشت سبک خود را بازیافته بود. اما پی بردن به تکنیک صدایش پروسه
ای بود پردرد و طولانی. هرچند پر ارزش زیرا اینبار با تجربه ای همه جانبه و دیدی
وسیع مشغول کار شد که حاصل آن نائل آمدن به درجه "الهه مغرور" موسیقی
بود و او را به یکی از بزرگترین خوانندگان عالم اپرا تبدیل کرد.
اپرای نرما اثر "بلینی"
اپرانویس ایتالیایی دارای قطعات بسیار پیچیدۀ آوازی است که برای صدای "
سوپرانو کلاراتور" نوشته شده است. هر چند آکورد ها ابتدایی اند و این یکی از
مشخصات آثار بلینی است که معروف به خلق ملودی های روان و ساده است. در داستان این
اپرا، " نرما" دختر پیشوای مذهبی، مادر دو فرزند از مردی است که به زن دیگری
از دختران معبد دلبستگی پیدا نموده. "نرما" زیبا ترین قطعۀ آوازی این
اثر " کستا دیوا" را خطاب به ملکۀ آسما ن ها می خواند و از عشق و ناکامی
خود سخن می گوید:
آه ای الهۀ محض
که گیاهان مقدس
باستانی را
با سایۀ نقره پوشاندی
ما به چهرۀ دل انگیزت
رو آورده ایم،
آرام کن آن روح سختت
را، آرام
آن غیرت باشکوه را،
آن خوی بی پروا
صلح را بیافشان در
سراسر زمین،
تو را به سلطنت در
آسمان
***
Pure Goddess, whose silver covers
These sacred ancient plants
we turn to your lovely face
unclouded and without veil
Temper, oh Goddess
the hardening of you ardent spirits
temper your bold zeal
Scatter peace across the earth
Thou make reign in the sky
***
