علی
اکبر صنعتی نقاش و مجسمه ساز ایرانی در پرورشگاه بزرگ شد. او را در یتیم خانه، علی
اکبر نام نهادند. چه شد که او در میان
کودکان بی سرپرست سر از شاگردی استادانی نظیر بهزاد(مینیاتوریست) و صدیقی( مجسمه
ساز) در آورد، حکایتی است که هرگزبطور دقیق و مشروح نقل نشد و شاید آن را بشود
معجزه زندگی نامید. او بعد ها تعدادی از
کودکان یتیم پرورشگاه را برگزید و به آنها تعلیم نقاشی داد. علی
اکبر صنعتی یک هنرمند بود. ادعای درک و شناخت سیاست را نداشت. آثار او را به دلایل
سیاسی هم در زمان 28 مرداد و هم در دوره انقلاب تخریب کردند. او از نخستین مجسمه
سازان واقعگرای ایران محسوب می شود. آثار او همیشه مورد بی مهری مسئولان وقت قرار
می گرفت، مجسمه های او در غبار فراموشی دفن می شدند و همواره میراث کار او در خطر
نابودی بود. به همت مردم و خانواده اش کار بازسازی موزه هنرمند آغاز شد و کلکسیون
آثار هنری او تا حدی احیاء گردید.
