واگویه تیک تاک ها در زعفرانیه

 

 

زمان را فراموش کنید. ثانیه ها میان شیار های گچ بری ها و درزهای کاشی کاری شده، میان طاقچه بندی های سطوح مقرنس بنای "موزه ساعت" اسیر و گرفتار شده اند و هنگام را به ایستایی واداشته اند. از اندک وقت و تنگی زمان هراسی نیست. بنای قدیمی هشتاد ساله موزه ساعت در خیابان زعفرانیه با درنگی طولانی به اندازه عمر روزگار نه تنها کهنگی و قدمت را به چالش می گیرد، بلکه یادآور نوعی سرزندگی و طراوت لحظه هاست. گویی بازدید از زیبایی ها و ظرافت اشیاء موزه و معماری ساختمان آن شادی مسرت بخش و تسکین دهنده ای را در ضمیر نگران زمان بیدار می کند.

"موزه ساعت" در خیابان زعفرانیه تهران که به "تماشاگه زمان" معروف است، مجموعه ای است از ساعت های مکانیکی، آونگی و ایستاده کلاسیک که به سبک هنری قرون هجده و نوزده فرانسه ساخته شده و در دوران قاجار به ایران وارد شده اند. اما انواع ساعت های مچی و جیبی قابل حمل صد سال گذشته نیز بخشی از موزه را به خود اختصاص داده اند. ماکت هایی از ابتدایی ترین زمان سنج ها به مانند ساعت آفتابی سومریان در این مکان تهیه شده و اساس کار ساعت آبی و شنی با قدمت چهارهزار ساله اش به معرض نمایش در آمده است. طرز کار ساعت سوختی با بدنه مدرج شمعی سوخته نشانگر عمر های بر برباد رفته و محاسبات دقایق تاریخ است.

در ابتدا ساختمان موزه یک بنای خشتی با اسکلت چوبی بود. اما پس از مرمت به صورت اسکلتی آهنی در آمد. نمای بیرونی ساختمان در محل سردر ها و حاشیه آنها توسط استادانی نظیر نوید تهرانی، فرهاد یحیی پور و حسین جعفری گچ بری شد و بندی ها و طرح های گچ بری های آن از دوران صفویه و بنای عالی قاپو الهام گرفته شد.

گردش عقربه های "موزه ساعت" در کنار شمشاد ها درس هایی از تاریخ را مرور می کنند. زمان در تماشا خانه دهر فراموش می شود. قلب ها باز می ایستند. اما واگویه تیک تاک های زعفرانیه همچنان ادامه دارد.