مدیتاسیون از اپرای تائیس- اثر ژول ماسنه

                 

قطعۀ "مدیتاسیون " (تعمق و تفکر) از اپرای "تائیس اثر "ژول ماسنه" آهنگساز فرانسوی است. "ژول ماسنه" از زمره موسیقیدانان رمانیتک قرن نوزدهم است که تأثیرات بسیاری بر آثار سایر آهنگسازان دوران خود از جمله "دبوسی" و "پوچینی " گذاشته است. اپرای " تائیس" بر مبنای رمان " آناتول فرانس" ساخته شده است. موضوع داستان در زمان حکومت بیزانس، در مصر اتفاق میافتد و بسیار زیبا و گیراست.

"آناتیل" راهب دیرنشین از جانب کاهنان صومعه مأموریت می یابد تا "تائیس" زنی از مریدان ونوس خدای عشق را به توبه وادارد و او را به دین و عبادت تشویق کند. "تائیس" که خواب " آناتیل را آشفته نموده مقاومت می کند. اما سر انجام تابع " آناتیل " میگردد و خانه و زیورآلاتش را به آتش میکشد تا گناهانش بخشوده شود. تم مدیتاسیون و یا تعمق و عبادت حاکی از تلاش" تائیس" برای رهایی از احساسات عاشقانۀ اوست.

"آناتیل"، "تائیس" زیبا را پس از گذار از بیابان ها به چشمه ای پاک می رساند و او را به صومعه ای می سپارد. اما زمانیکه به سوی کاهنان شهر باز میگردد برای "تائیس" دلتنگ می شود و در می یابد که شیفتۀ او شده است. "آناتیل"، "تائیس" را در خواب در بستر بیماری می بیند. سراسیمه به سوی او می شتابد. "تائیس" در بستر مرگ از فرشتگانی که به استقبال او آمده اند و نوید بهشت را می دهند سخن می گوید و " آناتیل" اعتراف میکند که اندرز هایش دروغی بیش نبوده اند و خود بدرد عشق "تائیس" گرفتار گشته است."تائیس" می میرد و "آناتیل" در ناامیدی درهم میشکند و فرو میریزد.

 

 تائیس و آناتیل

ژول ماسنه و اپرای تائیس

چشمان زمین

این عکس ها از آرش کریمی است. عکاس آفتاب و رنگین کمان را به بازی گرفته و زمان و مکان را به توقف وا داشته است. در تصاویرش انسان تنهاست و غریب، طبیعت بی عبورست و بی رهگذر، فضا ژرف است و پرحجم. او در عکس هایش عضلات زمین، خیزاب های نیلی رنگ و تاب های افقی دره ها را به انتزاع کشیده و ریتم تند طبیعت را به صدا در آورده است. ریتمی از اشکال هندسی آفرینش، از دامنه های خاکستری تیره روشن و از سایه های تار و  مکمل. در کانون این نورنگاری ها، افق متوازن است و پر غرور و بی کرانی طبیعت لحظۀ بیدار انسان را در آغوش کشیده است.

آرش کریمی درصحنۀ بین المللی هنر عکاسی چهره ای است شناخته شده:

www.arashkarimi.com